پشیمان میشویم!

خوب، دیروز درست وقتی پست قبلو هوا کردم ویرگو زنگ زد. منم خوب باهاش بد حرف زدم و مثلا قهر کردیم! تصمیم داشتم که بهش زنگ نزنم تا متوجه بشه چه کار زشتی کرده. ولی خوب خودش زنگ زد و قرار شد برم دفترش. از یه طرف گفتم نرم که قهرم جدی باشه ولی از یه طرفم واقعا دلم نمیاد باهاش قهر کنم، قیافشو که میبینم یا صداشو میشنوم تمام تصمیمات جدیم یادم میره. بعدم فکر کردم آخه من الان برم بشینم کنج خونه هی غصه بخورم واسه چی؟ هم با اون لج تر میشم هم خودمو اذیت میکنم. این شد که رفتم و دیدم حیوونی برام کادو خریده و اینا و اینا و خلاصه با هم خوب شدیم دوباره. تو سه چهار ساعتی هم که اونجا بودم تلفن از دستش نیفتاد اینقدر سرش شلوغ بود و دیگه باورم شد که واقعا از صبح کار داشته و وقت نکرده جوابم رو بده. البته به رو خودم که نیاوردم ولی کلی پشیمون شدم که راجع بهش بد فکر کردم :)  

دیشب داشتم فکر میکردم چه نعمت بزرگیه که آدم کسی رو داشته باشه که بتونه دوستش داشته باشه، کسی که لیاقت دوست داشتن رو داشته باشه و آدم رو پشیمون نکنه. شاید آدم تو تو زندگی روزمره و گرفتاریا یادش بره که چقدر وجود یه معشوق مهمه، ولی واقعیت اینه که وجود یه انسان دوست داشتنی تو زندگی هر آدمی بزرگترین نعمتیه که اون آدم میتونه داشته باشه. شاید بعضیا دیر به این نتیجه برسن ولی من مطمئنم همه تو زندگیشون به این مرحله میرسن. 

امیدوارم آدمای دوست داشتنیتون رو به موقع و وقتی شرایط خودتون مناسبه پیدا کنین که براتون بمونن.