روز شنبه ۲۷ مهر پدر ویرگو به رحمت خدا رفت. به همین راحتی، به سبکی یه پرنده پر زد و رفت و همه رو تو شوک و ناباوری باقی گذاشت. بدون هیچ سابقه مریضی یا ناراحتی فقط یه سکته کرد و رفت. روز تولدش بود و حتی نموند که کادوهاشو که بچه ها و نوه هاش براش گرفتن رو بگیره. ویرگو نتونست باباش رو قبل از فوت ببینه، یعنی تا بهش خبر دادن و اون راه افتاد به سمت بیمارستان باباش رفته بود و تمام ناراحتیه این مدتش واسه این بود که نتونسته لحظه آخر پیش باباش باشه و من تمام این مدت فکر میکردم چرا واسه دورهم بودن همیشه دنبال بهانه میگردیم و راحت فرصت هارو از دست میدیم با این فکر که وقت زیاده. اصلا وقت زیاد نیست، به راحتی آب خوردن آدما میرن و تو یه لحظه تمام برنامه هایی که واسه آینده چیدی تغییر میکنه. وقتی اینطوری فکر میکنی زندگی چیزه ترسناکی میشه.
این یک هفته من سرکار نیومدم و بیشتر اونجا بودم. دلم برای همشون میسوخت و بیشتر از همه برای مادرشون. بیچاره خیلی تنها شده. خدایا به همشون صبر و توانایی بده که بتونن از این روزای سخت با سلامتی بگذرن.
واقعن متاسفم مرکوری جان... خیلی ناراحت کننده بود. خدا رحمتشون کنه...
الان یکی از کسایی که می تونه ویرگورو آروم کنه و براش تکیه گاه باشه تویی... امیدوارم خدا بهش صبر بده...
خیلی متاسف شدم یعنی ایشون روز تولدشون فورت کردن ؟ خدا به همه صبر بده
آره عزیزم درست روز تولدش بود.
روحش شاد. تسلیت میگم مرکوری جان
بقای عمر خودت و وبرگو انشاالله
دقیقا درست اشاره کردی همش دنبال بهونه می گردیم
زندگی همینه برای همین اون جمله آندره مالرو رو بالای وبلاگم یادداشت کردم تا یادم نره" زندگی ارزشی نداره اما هیچی هم ارزش زندگی رو نداره"
سعادتمند باشی
مرسی نیکزاد جان،منم فعلا تو برزخ این جمله ایی که نوشتی گیر افتادم به شدت!
سلام تسلیت بگید از طرف من مرگ تنها چیزی است واقعا وجود دارد
مرسی احسان جان، آره مرگ تنها چیزیه که واقعیه و هیچ چاره ایی هم نداره متاسفانه.